Kila: Snow-White and Rose-Red

Kila: Sneeuwwitje en Rozerood - een verhalenboek van Kila

Kila biedt leuke verhalenboeken om de liefde voor lezen te stimuleren. De verhalenboeken van Kila helpen kinderen om te genieten van lezen en leren met een overvloed aan fabels en sprookjes.

Er was eens een arme, eenzame weduwe die in een afgelegen huisje woonde. Voor het huisje was een tuin waar twee rozenbomen stonden. De ene droeg witte rozen en de andere rood.

Ze had twee dochters die op de twee rozenbomen leken, dus noemde ze de ene Sneeuwwitje en de andere Rozerood.

Op een avond zette de moeder haar bril op en las voor uit een groot boek, en de twee meisjes luisterden terwijl ze zaten en draad sponnen. Er werd op de deur geklopt, wat klonk alsof iemand binnengelaten wilde worden.

Rose Red ging en duwde de grendel terug, denkend dat het een arme man was. Maar het was een enorme beer die zijn grote, zwarte kop om de deur stak. Rozerood schreeuwde en sprong achteruit, terwijl Sneeuwwitje zich achter haar moeders bed verstopte.

De beer begon te praten en zei: "Wees niet bang, ik zal je geen kwaad doen! Ik ben half bevroren en wil me alleen nog even naast je warmen."
'Arme beer,' zei de moeder. "Ga bij het vuur liggen, pas op dat je je jas niet verbrandt."

De beer zei tegen de meisjes: "Klop alsjeblieft de sneeuw een beetje uit mijn jas", dus brachten ze de bezem en veegden de vacht van de beer schoon, terwijl hij zich comfortabel bij het vuur uitstrekte en tevreden gromde.

Zodra de dag aanbrak, lieten de twee kinderen hem eruit en hij draafde door de sneeuw het bos in. Vanaf dat moment kwam de beer elke avond rond dezelfde tijd langs en liet de kinderen zich met hem vermaken zoveel ze wilden.

Toen de lente aanbrak, zei de beer tegen Sneeuwwitje: "Ik moet het bos in om mijn schatten te beschermen tegen de slechte dwergen." Sneeuwwitje was best verdrietig dat hij wegging en ze deed de deur voor hem open.De beer rende snel weg en was al snel uit het zicht.

Korte tijd daarna stuurde de moeder haar kinderen het bos in om brandhout te verzamelen. Ze zagen een dwerg met een sneeuwwitte baard, een meter lang, en het uiteinde van de baard zat vast in de spleet van een boom.

Hij keek de meisjes woest aan met zijn vurige rode ogen en riep: 'Waarom sta je daar? Kun je me hier niet komen helpen?'

'Wees niet ongeduldig', zei Sneeuwwitje, 'ik zal je helpen,' en ze haalde haar uit haar zak en sneed het uiteinde van zijn baard af.

Zodra de dwerg vrij was, zwaaide hij zijn tas over zijn schouder en ging weg zonder de kinderen een tweede blik te gunnen.

Op een andere dag, toen de meisjes op weg naar huis een heide overstaken, verrasten ze de dwerg die zojuist zijn zak met edelstenen op een schone plek had geleegd. De schitterende stenen glinsterden en sprankelden met verschillende kleuren.

'Waarom sta je daar gapend?' riep de dwerg, en zijn grijze gezicht werd felrood van woede.

Hij bleef schreeuwen toen er een luid gegrom werd gehoord en een zwarte beer uit het bos op hen af ​​kwam draven. De dwerg schrok op, maar hij kon niet bij zijn grot komen, want de beer was al te dichtbij.

Toen riep hij met angst in zijn hart: "Lieve beer, spaar me. Ik zal je al mijn schatten geven." De beer negeerde zijn woorden en gaf het slechte schepsel een klap met zijn poot.De dwerg bewoog nooit meer.

De meisjes waren weggelopen, maar de beer riep naar hen: "Sneeuwwitje en Rozerood, wees niet bang." Toen ze zijn stem herkenden, stopten ze.

Toen hij hen inhaalde, viel zijn berenvel plotseling weg en stond hij daar, een knappe man, helemaal gekleed in goud.

'Ik ben de zoon van de koning,' zei hij, 'en ik was betoverd door die slechte dwerg die mijn schatten had gestolen. Ik moest als een wilde beer door het bos rennen. Nu heeft hij zijn welverdiende straf.'
​

We wensen je veel plezier met dit boek. Als er problemen zijn, neem dan contact met ons op via [email protected]
Bedankt!